In memoriam: Robert Roossien

Op 10 mei jl. is Robert Roossien, na een zwaar en lang jaar vechtend tegen een slopende ziekte, overleden. Het was een strijd die hij helaas niet kon winnen. Met het overlijden van Robert verliest de 16m2 Klasse-Organisatie niet alleen een lid maar bovenal een zeer gepassioneerd zeiler en zeilvriend. 
Wij wensen Tinie, Nona en Luana heel veel sterkte toe bij dit grote verlies.

Met dank aan Erik Groeneveld, hieronder een eerbetoon aan Robert.

Paterswoldsemeer, 2015.

Een vertrouwd beeld: al achteruitrijdend, rijdt Robert zijn kwadraat in één resolute lijn vakkundig onder de takel zodat hij zich klaar kan maken voor een zondagochtendwedstrijd. Ondanks dat het voor hem een klein stukje rijden is om vanaf huis bij de vereniging te komen, is het schip netjes verpakt onder een transportkleed. Als het geheel op de juiste plaats onder de takel staat en Robert het kleed rustig afhaalt, glimt de mahonie romp je tegemoet. Het is duidelijk dat de ‘Groote Griet’ een baas heeft getroffen die én zuinig is op zijn materiaal én tijd maakt voor het onderhoud. “Een lakje aanbrengen voordat het nodig is, kan nooit kwaad”, aldus Robert.

De zondagochtenden staan in het teken van het zeilen. Even weg van het werk en de drukte die zijn tegelzetbedrijf met zich mee brengt, even het hoofd leeg maken en genieten van het spel met water en wind en van de groep mensen die deze momenten met elkaar mogelijk maken.

Robert is ooit als kleine jongen met de watersport in contact gekomen bij het Sneekermeer waar veel weekenden in het teken stonden van het zeilen met zijn ouders. Het varen van wedstrijden was op dat moment nog niet aan de orde, het was toerzeilen maar wat Robert betrof dan wel met snelheid. Er werd al snel gevaren in een 470 waarmee je met een noodgang over het water kon spuiten. Een flinke wind en golven, links en rechts van de romp veel opspattend water en ergens in die watermassa zat Robert met een glimlach. Moe en voldaan kwam je weer aan wal.

Op het moment dat zijn ouders een stacaravan kochten aan het Leekstermeer maakte hij kennis met de Zestienkwadraat-klasse. Er werd vlot een boot aangeschaft en in de jaren die volgden werd er ervaring opgedaan op zowel het eigen schip als bij anderen aan boord.

Robert zijn eerste eigen zestienkwadraat was de 3797, een schip gebouwd van een prachtige donkere stam mahonie. Hij nam het schip zeer intensief onder handen en met zijn inzet werd het project met prachtig resultaat afgerond. Het schip droeg de naam Sakurajin, een term die in Japan een spirituele betekenis heeft. Sakurajin verwijst naar de kersenbloesem die een krachtige en schitterende bloeiperiode heeft en tegelijkertijd eindig is. Het staat symbool voor het leven dat we niet in de hand hebben, de beperkte invloed die wij op datzelfde leven kunnen uitoefenen terwijl de cyclus van het leven doorgaat.

Nadat Robert en Tinie een wereldreis hadden gemaakt en zij met Nona en Luana twee dochters hadden verwelkomd, was de Groote Griet met nummer 4312 zijn boot waarin hij ook bij wedstrijden in het noorden jarenlang een vaste waarde was.

Vanaf 2009 had Robert op zeilgebied één wens; ooit varen in een wedstrijdschip van bouwer van Eijk. Jarenlang sudderde de gedachte totdat in de zomer van 2017 een schip te koop kwam dat voldeed aan alle wensen. In de 4430 vond hij een prachtig schip dat weinig uren had gemaakt. Een zondagochtend later verscheen Robert met zijn ‘Beaufort’ op het water. Prachtig om een lang gekoesterde wens in vervulling te zien gaan. Dat jongste dochter Luana naast het turnen ook opstapte aan boord was een extra cadeautje.

De oude naam van die boot ‘Als de rook’ was op Robert ergens ook wel van toepassing. Als je voor de wind voer en een vers opgestoken sigaretje rook, wist je dat Robert dichtbij was. Bij het omkijken zag je een vertrouwd beeld; onafhankelijk van de sterkte van de wind zat Robert op het dek. Gefocust in het moment om in de juiste strook wind terecht te komen en tegelijkertijd enorm genietend. Genietend van het zeilen, de boot, de tegenstanders en de samenwerking met de bemanning waarbij Linda Klein jarenlang een vaste plek aan boord had.

Na de finish van de laatste wedstrijd vlot de boot op de trailer plaatsen, het geheel netjes afdekken en evalueren. Niet bang om zelfkritisch te zijn om zodoende een volgende pot weer net iets beter te kunnen. Kritisch kon Robert ook zijn op de felheid van anderen. Hij hield zich liever op zijn eigen sportieve manier met het varen bezig en gunde een ander ook een metertje extra ruimte.

In het zeilseizoen 2024 werden de blonde krullen en de gulle lach op zowel het water als de wal gemist. De ziekte bleek op dat moment hard om zich heen te slaan. Desondanks had Robert de wil om door te gaan. Zijn instelling was om zoveel mogelijk naar de toekomst te kijken waarbij behandelingen werden ondergaan om verder te kunnen komen. Mogelijk slaat een behandeling dusdanig aan dat de toekomst in positieve zin wordt bijgestuurd… Die wil en inzet bleef in het intensieve traject aanwezig, waarbij het gezin en de familie een onvoorwaardelijke steun bleef.

Het is naar om te beseffen dat Robert ondanks zijn inzet niet meer terug zal keren op het water. Robert zijn afwezigheid viel op en het is een moeilijk te accepteren feit dat wij hem niet meer zullen zien in zijn bekende houding; blonde krullen met zonnebril, turend naar de wind en als je tussentijds even contact met elkaar had een lach over en weer.

We gaan je missen Robert!

Erik Groeneveld
mei, 2025