NK 2019 - Stoomtrein Kort/Boomsma dendert door

Kedeng Kedeng Kedeng kedeng kedeng…

We zijn tijdens het NK 16m2 2019 getrakteerd op een kampioenschap dat bijna uit het boekje komt. Zon, wind, goed splitsingsdiner, mooie rakken en o.a. strijd maar spanning? Nee spanning was er helaas niet, althans spanning om de 1e plek was er niet. Spanning om gold/silver en om andere ‘mini-klassementjes’ was er wel. Maar kampioenschapsspanning? Nee helaas, de stoomtrein Kort/Boomsma is weer met dezelfde bloedgang voorbij gedenderd. Ik heb ook gemerkt dat vele zeilers zich berusten in het lot dat Thijs en Willy hun opleggen. Het is een beetje te vergelijken met Usain Bolt die in de olympische finale op de 100m sprint, al op 20m voor de finish begon met feestvieren. Pure overmacht en buiten proportioneel goed.

Moet je je er dan maar bij neerleggen? Nee toch zeker! Dan kom je wel tot de vraag: hoe moet de code dan gekraakt gaan worden? De prestaties van Thijs/Willy(Erik) worden bijna mythisch omschreven, op een manier waarop het boven eenieders pet gaat hoe zij dat toch doen. Men gist ernaar, om gelijk te benoemen het zo bewonderenswaardig te vinden hoe ze zeilen. “Ze maken minder fouten”, “Ze gaan echt heel hard”, “Ze zijn gewoon beter”. Het zijn allemaal inkoppertjes. Ruim 20 ervaring in de 16m2, ruim 20 jaar dezelfde bemanning(en), goede conditie, prima allround gewicht aan boord. Maar bovenal talent, het talent is uiteindelijk doorslaggevend en daardoor maak je minder fouten, ga je heel hard en ben je gewoon beter. Terugkomend op de vraag aan het begin van deze alinea: hoe moet de code dan gekraakt gaan worden?. In mijn vorige schrijven van het NK Sprint heb ik enigszins al antwoord gegeven op die vraag. Waarbij ik eraan wil toevoegen dat als je ook maar enigszins er niet in gelooft of twijfelt dat je kunt winnen van team 4328, je er ook niet aan hoeft te beginnen. Dus de nodige portie zelfvertrouwen/overtuiging in eigen kunnen lijkt me wel iets dat van groot belang is.

Mindere dag
Kijkend naar mijn eigen prestaties, op de eerste dag hebben we alle 4 de wedstrijden in de top 3 kunnen finishen maar we finishte er elke keer buiten. Dan mag ik zeggen, dat wij ons niveau niet hebben gehaald, maar belangrijker; we haalden vooral het niveau niet dat nodig is om het hiervoor genoemde duo enigszins lastig te kunnen maken. Je kan het je niet permitteren om een mindere dag te hebben (of zelfs twee).

De tweede dag is er maar één pot gezeild en dat was een ietwat eentonig gebeuren. Bij de pin starten want de linkerkant van het kruisrak was gewoon te goed, en via andere wegen was een kans op de overwinning ook niet mogelijk. Dat gebeurt en dat is verder dan ook geen verwijt naar het comité, we werden 1e en hoopten dat er in de gold nog het e.e.a mogelijk was.

Schouders eronder
De derde dag. Een prachtige zeildag, lopend windje en een mooi lang kruisrak. Door de hitte en variabele wind was het ook lastig ja, maar dan hoop je maar dat je concurrenten er meer last van hebben dan jijzelf. Enfin, iedereen had het moeilijk behalve de uiteindelijke kampioenen (op basis van de uitslagen). Het werd halverwege die dag duidelijk voor ons dat plek 2 het hoogst haalbare zou zijn dit kampioenschap. Na een 4, 20 en een ufd leek zelfs het podium ver weg. Daarentegen ben ik trots op ‘mijn Thijs’ dat we samen de schouders eronder hebben gezet en de laatste pot een mooie 1e plek hebben gevaren. Al was dat meer geluk dan wijsheid: matig uit de start, 2x afvallen en overstag om stuurboord achter iemand langs gaan, en vanuit ‘t midden van het kruisrak zijn we vervolgens ‘ruim!’ 1e boven gekomen. Het had zo moeten zijn kennelijk. De laatste dag was er onvoldoende wind en zijn er geen potten meer verzeild.

Tien jaar
We zijn verder uiteindelijk wel tevreden, er is een goede chemie aan boord en voor een eerste jaar hebben we gewoon goed gepresteerd en moeten we voorlopig genoegen nemen met het niveau dat we behaald hebben. We zijn echter hongerig naar meer. Op de vrijdag vroeg Thijs “of ie volgend jaar weer mee mocht”. Waarop ik antwoordde met; “of je wel mee mag? Als het aan mij ligt ga je de komende tien jaar mee!”. Dit idee is vervolgens goedgekeurd met een handdruk en de nodige biertjes.

De wedstrijden zijn in mijn optiek goed georganiseerd, we hebben mooie rakken gezeild en daarvoor gaan alle complimenten uit naar de KWS. De mix van ervaring en jeugdige doorstroming is ideaal bij de KWS en de nog jonge wedstrijdleider Joost Hanselaar kan samen met zijn team terugkijken op een geslaagd kampioenschap. Dank daarvoor! Eenzelfde dankbetuiging gaat uiteraard ook uit naar de 16m2 klassenorganisatie, met in het bijzonder Klaas. Maandenlange voorbereiding gaat er aan vooraf en o.a. de keuze voor Lokaal 55 vond ik een superkeuze.

Volgend jaar zijn de kampioenschappen op de Beulaker heb ik begrepen, de vorige keer was dat volgens mij in 2011 en toen was mijn vader nog wedstrijdleider. Ik heb er nu al weer zin in, er is een hoop werk aan de winkel voor de 4270 als team maar we hebben nog even de tijd om dat allemaal in orde te maken voor het NK van 2020. Tot dan!

Met sportieve zeilersgroet,
Bob Heineke
16m2 4270
Fixut Maris

Uitslagen Gold

Uitslagen Silver